අවසරඳ පෙම් කරන්න....

 

 

 

තුරු හිස්පත් සැලේයි මඳ පවන        වැදුනාම 

ගඟ වුවත් සැරයි දිය ඇල්ල ලඟ             දාට 

තරු කැටත් බයයි ඉර අහසේ           රැඳුනාම

නුබට නැහැ කිසි වගක් මගේ හදේ    මුරගෑම  

සුදු වුවත් කුමුඳු මලට, නෑ සොඳක් ඉර      ගාව 

රතු වුවත් නෙළුම් මලට පැසසුම් හැම        දාම 

විල් පතුල දුර වුවත් සසලයි මල              ගාව

කවි පදත් මදි වේයි ඔබේ නෙත දුටු         දාක

පිනි පොදත් හැඩ වෙයි රෝස මලට      වැටුනාම 

විල් තලය සැනසෙන්නේ  දිය රැල්ල    නැගුනාම 

ඉර වුනත් බැස යන්නේ සඳ එලිය           දුටුවාම 

හදවතත් විමසන්නේ ඔබ එන්නේ          කවදාද

විහඟුන්ට ගී කියන්න වසන්තයම        ඔනෑද 

රංචුවට ඉගිලේන්න අරමුණක්ම       තිබුනාද

මැන ගන්න ආදරය මිනුම් දඬු         ලැබුනාද

එහේනම්....

නුඹ හඳට පෙම් කරන්න අවසරම      ඔනෑද