උඹලා කොහේද......

 

 

අන්ඳකාරයේ සෙවනැල්ලට මුලු ලොකෙයටම වැටෙනවා කියලා මං දැනන් හිටියා. ඒත් ඒක මේ තරම් ඉක්මනට අපේ කොලු කල්ලියට එයි කියලා මන් නිකමටවත් හිතුවේ නැහැ.

එක බත් පතකට පොර කාපු.....එක වතුර බොලයෙන් ඔක්කොමලා වතුර බිපු....කෝ අපේ උන්.....මන් ගැස්සිලා ඇහැරුනා. උබලට මතකද මුල්ම කාලෙ රුපියල රුපියල එකතු කරලා බීම පැකට් බිබි පාරේ ගිය හැටි, ඒ කාලෙ තාමා අපිට කල්ලි අමාරුව මුලින්ම හැදුනෙ.....උබලට මතකද ඒවා.

ඊට කාලෙකට පස්සේ A/L. ඒක නම් උපරිම්යි. තැබිලි කඩලා පිනා ගාව අපි සෙට් එකම හිටිය හැටි. කවුද කැඩුවෙ ඇහුවම අපි ඔක්කොමලා නැගිට්ට හැටි. ඇයි බං ඉස්කොලෙන් පැනලා ගිහින් අහු උන හැටි....හොරෙන් කාලා සෙට් එකම එලියට දාපු හැටි.... උබලට මතකද ඒවා......ඒ කාලේ ඉස්ස්කොලේ ගියෙ ඉගෙන ගන්නද නැත්නම් පිස්සු නටන්නද කියලා මන් තාමත් කල්පනා කරනවා.

අන්තිම කාලේ කිය කිය හරි දාලා එක සිගරට් එකක් අරන් හොරෙන් බීපු හැටි. ඒ කාලේ කොල්ලෝ එකතු වේලා කොහේ හරි නයිටක් ගහන්වා කියන්නෙ පට්ටම ආතල් වැඩක්.....කොහොම හරි එක බොතලයක් හතර පස් දෙනෙක් එකතු වෙලා ගහලා අපි ගත්ත ත්‍රිල් එක මට නම් තාමත් හීනයක් වගේ....ඒ හීනෙන් අපිව ඇත් උනේ වලාකුළක් අහස ඇතැරලා යන්වා වගේ. ඉක්ක්මනට.

අන්තිමට අපි A/L ලිවුවා......ඉස්කොලෙට එපා වෙච්ච අන්තිම පොලිම් දෙකෙ හිටිය කොල්ලො ටික A/L පාස්. දේන්නෙක් විතර කැම්පස්. කොහොම හරි අපි පාසැල් කාලේ කියන දාම් ලැල්ලෙ හැම කොටුවක්ම පැන්නා.

ඒත් දැන් ඒක අතිතයෙ දිය වෙච්ච මතයක් විතරයි......

                              පරණ යාලුවෝ......පරණ යාලුවෝ......

                              හැම දාමත් උන් රංචුව.....

                              පිටට පිට තියන්...

                              පොත් රාක්කයක් වගේ....... 

අජිත් කුමාරසිරිගේ ඒ ගොර හැඩි කට හඩ මාව අයෙමත් ඒ නින්දෙන් අහෙරෙවුවා.......

වර්තමනය තුලා මිනිහෙක් කොච්චර යතාර්ත වාදි උනත්....මේ කියන යතාර්තය උනත් හැදිලා තියෙන්නෙ වචන වලින්  කියලා රස්තියාදුකාරයා කොහේන්ද අහලා තිබුනා. නොස්තැල්ජියාව කොච්චර පටු සංකල්පය පටු  වුනත් අපි ඒකට සමහර වේලාවට පට්ට විදිහට ආදරේ කරනවා. ඇත්ත. වර්ණවත් අතිතයක්, යතාර්ථයේ කළු පාටින්වත්..... කළු සුදු අතිතය, වර්ථමානයේ වර්ණ වලින් වත් පාට කරන්න අපිට බැරි උනත්. අපිට ඒ පාටින් මිදෙන්න බැහැ.  

මුලු ලොකේම දේශපාලණිකරනය වෙච්ච නුතන යුගයක, යාලු කම, මිත්ත්‍රත්වය විතරක් ඒකට අහු නොවී තියෙයිද......

නැහැ. ඒක උනා. මුදල් කියන භෞතික අතරමැදි දේ ඉහත කී සියල්ලම් කලා....අපි ඉස්සර දිවුවේ බොලයක් පස්සෙ ඒත් අපි දැන් දුවන්නෙ, කෙලවරක් නොපෙනෙන අනන්ත මිරිගු ලොකාන්තයක් පස්සේ. අපිට අපිව, වට පිට පෙන්නේ නැහැ. හුස්ම ගන්න වෙලාවක් නැහැ. එකට බත් ටිකක් කන්න වෙලාවක් නැහැ.....අපි අතරමං වේලා.....ආපස්සට එන්න බැරි තරම් අපි අතරමං වෙලා....

යතාර්තය ඇතුලෙ අපි අපේ කියලා ඉසවුවක් නැතුව, මගේ කියලා පටු තැනක හිර වෙලා.....හුස්ම ගන්නෙ පරිසරයෙන් නේමේ,සල්ලි වලට ගත්ත ඔක්සිජන් ටැන්කි වලින්. එක වතුර බොතලේ බෙදාගෙන බිපු වුන්ට Coke මෙගා බොතලයක් එකෙක්ටත් බොන්න මදි වේන තරමට අපේ ආමාෂ පෙරේත වෙලා. එක සිගරට් එක වටේ යැවුව අපිට, කතා කර කර සිගරට් එකක් බොන්න දෙන්නෙක් හොයා ගන්න බැරි තරම් අපි දුර ගිහින්.

අපි කියලා කියපු පලළ් ලෝකය මම කියන තැනටම පොඩි වේලා......

                                     අහසට මල් දුම් නැගුනා...

                                     සපත්තු අදුරේ ගිලුනා..

                                     අපේ තොල් වල මඩ වැදුනා...

                                     ලොකාන්තයෙ ගමනේ.......

                                     ඔබට මතක නැතිද 

                                     ඒ කාලයේ.....

                                     බේදා ගත්ත හැටි 

                                     පොඩි බංකු කොටේ 

                                     අපි බයෙන් බයෙන්...

                                     අපි සැකෙන් සැකෙන්..

                                     මේ රටත් අමුත්තො වාගේ...

මෙන්න සිංදුව බාගනින් 

මේක තමා අනිත්ත්‍ය කියලා හිර වෙන්න ඔනේ නැහැ. ඒත් මේ සිංදුව ඇතුලේ වර්තමාන පවුල මුලික කර ගත් කේදවාචකය හොදටම පැහැදිලි වෙනවා. භාණ්ඩ හුවමාරුව මුලික කර ගේන ආරම්භ උන වෙලදාම වර්තමානය වෙන විට. මිනිස්සුන්ගෙ ආත්ම තෘප්තියක් බිලි අරන් ඉවරයි. අපි අපිව විකුනගෙන. 

මං හිතනේ මේ සිංදුව ලියලා තියෙන්නෙත් අජියමයි....ඒක ඇතුලේ නිර්වේයාජ මිතු දමට දේශපලනය විසින් කරන බලහත් කාරකම අජියා නියේමෙටම ලියලා තියේනවා.....අජියාගේ ගොර හැඩි කට හඬ සිංදුවට දෙන ගැබුර සුපිරියි. අජියාගැන තාම ලංකාවේ ගොඩක් දේනා දන්නේ රොක් අජිත් විදිහට. අජියා තමා වර්තමනය වෙන විට ලංකාවේ දේශපලනය දක්මක් තියෙන විකලප සංගීත කාලාපයේ උඩිනම ඉන්නෙ. 

අජිත් කුමාරසිරි ගිටාර් එකත් එක්ක කරන මේ සංගීත ගනුදෙනුව ගොඩක් දෙනාට පෙන්නෙ පොඩියට.හරහට. 

 

මේකේ වචන ටික අතුලේ අපේ විතැන්විම නියෙමෙට පේනවා. ඒක බංකුවක පොර කලා වාඩි වෙලා. ජිවිතේ සරල සැහැල්ලු ලෙස ගෙවපු අපි අන්තිමට ඉමක් නොපෙනන ලොකන්තයක් හොයන් යන ගමනෙ ණයට හුස්ම ගන්න මගින් වෙනවා. සතුටෙන් විහිලුවෙන් ජිවිතේ මැන්න අපි අද රුපියල් වලින් ඩොලර් වලින් ජිවිතෙ මනිනවා. අපි වෙන්දේසි වෙනවා. දේශපාලනික ප්‍රග්ධන හිමි කරුවෝ අපිට ලන්සු  තියෙනවා.

 

ඇවරයි......... දැවරයි......... තුන්ඇවරයි.........

                                     සාදූ නොකියා අපි 

                                     හාදු දුන් රැයෙ.....

                                     පාලූ යන්න අපි 

                                     මාලු ඇල්ලුවෙ....

                                     හරි උනන්දුවෙන්... හරිම  උනන්දුවෙන් 

                                     හරි ප්‍රොමොදයෙන්.......

                                      ඒ කාලේ......

අතිතය සිහිනයක් පමයි කිවුවට. අපිට ඒ අතිතෙන්න් ඔය කියන්ව වගේ මිදේන්න බැහැ. ඒ අතීතය වර්ණවත්. අපි ඒ පාට මැදින් ආවෙ කලුවර ඉසවුවකට. ආයෙත්  ආපහු එන්න බැරි තරම් ඇතුලට. ප්ලේනටියක් බිලා ඒදා සතුට හේවුව අපි අද ප්‍රාඩො එකක කලු විදුරු ඇතුලේ සතුට හොයන්වා.

සමාජයක් විදිහට අපි පිරිහිලා. පන්ති පිටින් ප්‍රශ්න වෙනුවෙන් එලියට බැස්ස අපිට, අද කොල්ලො හත් දෙනෙක් එකතු කරන් ට්‍රිප් එකක් යන්න බැරි වෙන තැනකට අපි අනාථ වේලා. දැන් අපේ ඇගේ දුවන්නෙ ඒදා ඇගේ දිවුව රතු පාට ලේ නේමෙද. අපිට අයෙත් හිතලා බලන්න වෙනවා. දැන්ම.

මේ වචන වලින් දොංකාරය දෙනනෙ ඒ අපේ අතීතය. පොඩි සතුට වෙනුවෙන් උනත් අපි කරපු ඒ උනන්දුව උත්සහය, අපි එකෙන් ලබපු සතුට. වචන වලින් මායිම් කරන්න බැරි තරම් අපිව ජිවත් කෙරේවුවා. හුස්ම දුන්නා.

මිලක් නියම වෙච්ච සමාජයක, අපි අපේ අතිතයත් උකස් කරලා ඉවරයි. ඒක දැන් සින්න වේලා.

 

අජියා මේ වචන, ස්වර, හඬ හරහා දෙන්න හදන්නෙ නුතන දෙශපාලනික ගොහොරුවේ දිය වෙලා වැගිරෙන අපේ මතයන්ය. මිල ක්‍රමය හරහා ඉල්ලුම සැපයුම(සමතුලිතය) මනින විවෘත ආර්ථිකය තුල ජිවිතයේ තෘප්ත්‍යද මනිනු ලබන්නෙ මිල විසින්මය.

ජිවිතේ අපි මේ ජිවත් වෙන යථාර්තයට එහැයින් අපිට වර්ණවත් මතකයක් තිබුනා කියලා මතක් කර ගන්න කාලේ හරි.