සරත් අහස සඳ සරසන වෙලාවක
මුවින් මදු විතක් අරගෙන මම, මුලාවක
ලා අඳුරක සිත තනි උන තලාවක
තවත් කවක් ලියවුනි දැන් මලානික
කවියේ පදත් දැන් ලිය වෙන්නෙ ඇදවී
අඳුර මැදින් ගලනවා සඳ රැස් බේරී
මණ්දාරමට වැහි ගෙනා වැහි ලේණි
තියපං විලාපය මගේ තනිකම ගැන පේවී
සඳට තනි නැහැ සඳ සාවිය හින්දා
මලට තනි නැහැ වන බඹරුන් හින්දා
ගසට තනි නැහැ සියොතුන් ඇති හින්දා
මටත් තනි නැහැ මරණය ලඟ හින්දා
දේතොලග රැදි දුම් වැටියක දුමාරෙට
පෙනහල්ලත් පෙම් කරනවා අවාරෙට
ෆිල්ටර් නැතිම ප්රේමය දුන් රුදාවට
හදවත අහිමි මම දැන් ඉමි සුසානෙක
කවුළුව ලඟ අඹ ගස තුල මුවා වී
සඳ ඉන්නවා ඔච්චම් කර මට, සිනා සී
අතේ රැදුන දුම්වැටියට එපා වී
නිවි ගිහින් අළු ගොඩ මත දිගා වී
ඉලක්කය
මානමුද
අපි දෙන්නම
එකතු වෙලා
පාට කරපු නිල් පාට
අහසට.....
එක උණ්ඩයක්
හොදටොම ඇති,
කුඩු වෙලා
විසිරෙන්න වෙඩිතියන්න
මුලු අහසටම.....
අපේ අහසේ කෑලි
වැටෙනවා දැකපු
මිනිස්සු කියයි.
"ඇති යාන්තම් නියගය ඉවර වෙලා
වැහි පොදක් වැටෙනවා" කියලා...
තව එක
උන්ඩයක්
ඉතුරුයි...
ඒක අපි
දෙන්නට...
මැවුම්කරුවානනි,
ආත්මාර්ථකාමීයේකි
නුඹ...!
නිම්න දෙකක සිර කලේ ඇයි
හුදකලා සිත් දෙක...
කල්වාරි කන්ඳ මුදුනට
හිමාලය පෙනෙනවා හරි
අපුරුවට...
ප්රේමණිය මිනිසුන් වී
අප දේදෙන...
පාට දේදුන්නකින්
යා කරමු..
ශේෂ කඳු දෙක...
වළාකුළුත් ඉඩ දේවී
ප්රේමණිය සිත් වලට..
කොල පාට ඉහිර ගිය
සරුසාර නිම්නෙක....
එකම වළාකුලක් යට
හැංගෙන්න ඉඩ දේමු...
ප්රේමණීය කඳු වලට..
මැවුම්කරුවානනි,
නුඹ
පරාදයි...
ප්රේමණිය මිනිසුන්ගේ
සිත් වලට...