ජිවිතේ කියන්නෙ මහ පුදුමාකාර දේයක්...කෙලවරක් නොපෙනෙන අනාගතය වෙත ඇවිද ගෙන යන මේ ගමන් මගේ, බලාපොරොත්තු අපිට මඟ කියන හැටි පුදුමයි.
ඒත් කාලයත් එක්ක ඒ බලාපොරොත්තු අපිව අතිතය තුල හිර කරන කොට...අපි ඒ අතිත පරාදිසයේ අතරමං වෙච්ච පුංචි සමනල්ලූ වෙනවා....
ජිවිතේ අපිට කවදාවත් දලා යන්න බැරි විදිහට අපිත් එක්ක සමහර හැගීම් බැදිලා තියෙන කොට, අපි හැමදාම අල්තාරය මත ඉටි පන්දමක් පත්තු කරලා ඉල්ලන්නෙ ඒ වර්ණ හැගීම් වලින් අපේ ජිව්තේ වෙලා ගන්න කියලා...
අපිව බලාපොරොත්තු ජිවත් කරන කොට, අපි බලාපොරොත්තු වෙනුවෙන් ජිවත් වෙනවා....ඒක තමා ඇත්ත.
මේ ලගදි මට මිතුරේකුගෙන් ලැබුන පණිව්ඩයක මෙහෙමයි සටහන් වේලා තිබුනේ...මේ ඔහුගේම වචන වලින්....
"ජිවිතේ කියන්නෙ ලෝකේ තියෙන සංකිර්ණම දේයයි. බාහිරින් රස්තියාදුකායේකු නොවුනත් ඇතුලතින් රස්තියාදුකමටත් ඒහා ගිය කොල්ලෙක් මං මගෙ ඇත්දැකීම් මේ කියන්නෙ...
ඇසට හඩන්නට කඳුලැලි දුන් ඔබ
ලැතැවුල් ගලනනා දිරිය ලබා දුනි
ඒ දිරියෙන් ලොව ජය ලබනා විට
මා සිප ගන්නට ඔබා මා ලඟ නැත
මට වයස හතරෙ ඉදන් කියන්න තියෙන දෙයක් තමා මහාචාර්ය සුනිල් අරියරත්නයන් ලියලා තියෙන්නෙ සුනිල් e එදිරිසිංහයන් කිවුවේ. ජිව්තේ අපි මුහුන දෙන ලොකුම වැඩේ තමා විභාගය කියන්නෙ පහේ ශිෂ්‍යත්වයේන් පටන් අරන් අපි O/L, A/L දක්වා යන්වා. ඉතින් මුලින් කියපු දෙකම හොදට තරනය කලා. ඔය අතරතුර පුංචි ඇටයා කාලේදී, ඒ කියන්නෙ සතර වසරේ විතර ලස්සන ගැණු ළමයෙක් ඩයනා කට් කපපු රබර් බොලයක් වගේ කහ පාට ලස්සන ගැණු ළමයෙක්, ඔය කාලෙදී මොන ලවුද..?? නමුත් ඒ ගැණු ළමයට මගේ හිතේ ලොකු කැමැත්තක් ඇති උනා. එයත් එහෙමයි. මාත් එක්ක හිතවත් වුනා. කොහොඅම හරි දෙන්නා ශිෂ්‍යත්වෙත් එක පන්තියේ කලා එයා මට වඩා ලකුනු දහයක් අරන් කොළඹ ඉහල පෙලේ කන්තා පාසැලකට ගියා මාත් එහෙම එහෙකට ගියා මාත් එයත් අතර තිබුන මිතුදමට තිත තිබුනාදෝ කියලා මටත් දුක හිතුනා නමුත් වසර හතරකට පසේ එයා අපේ නිවස අසලට අවා...
යාබද නිවසේ ඇය ඉන්නෙ
එනමුදු ගවුවකදුර වැන්නේ...
නැවතත් අපි පාසැල් යන අතරතුර බස් රථයේදී හමු වුනා. යට ගියාව මතක් කරමින් අවා....
මේ බස් නැවතුම යන එන හැම දින
අප හමු වුන හැටි දැන් උන්නේ...
ඔන්න ඔකයි දැන් තත්වේ. මගේ හිතේ ඔන්න ආදරේ කියන ලඩේ හට ගත්තා. මිට කලින් ඔය ඔය පොඩි පොඩි කෑලි දිහා බැලුවට එතනින් එහාට නැහැ. දුටු සතුටු පමනයි. එයාව හම්බෙලා ආව දවසට කාමරේ ලයිට් නිවලා ඇදට වෙලා කොල්ලා මනෝ පාර ගහනවා. සුදු මූන..නා දළු දෙතොල්...මිහිරි කතාව ඔය ඔක්කොම මතක් වෙනවා..චාන්දනී පායලා සීත සැලුවා මේ රත්ත්‍රියේ වගේ කොල්ලට දැන්. හීතේ තියන දේ කොහොම හරි ලිවුමකට දැම්මා. පටන් ගත්තේ....
අහසට සොඳුරුද සඳ කොතෙරම්
ගසකට සොඳුරුද මල කොතෙරම්
සයුරට සොඳුරුද රළ කොතෙරම්
එතරම් මිහිරියි ඔබ මට නම්....කියලා
ඇත්තම කිවුවොත් පලවෙනී සහ අන්තිම ලවු letter එක තමා බොහොම අමරුවේන් එයාට දුන්න...ගත්ත ගමන් කියපි දැන් මම කියන්නම් මම ඔයට කැමති නැහැ කියලා. හුටා කොල්ල අන්ඳුන් කුන්ඳුන්...හිතේ ගැම්ම අරන් ගෙදර අවා. O/ L වලට සතියකට කලින්. ඊට පසේ කොල්ල හුළං බැහැපු රොදේ වගේ. 50 CENTS ගේ සිංදු අහපූ එකා මිල්ටන්ගේ, කපුගේගේ, මර්වින්ගේ, සුනිල්ගේ සිංදු අහන්න ගත්තා. මාස දහයකට පස්ස්සේ එයා ඇයිත් කියනවා මං ඔයාට ආදරේයි කියලා. එහෙම ඇරඹුන ප්‍රේම වෘතාන්තය වසර තුනක් නොසැලී යන්වා. 2013 ජනවාරියේ අපේ ප්‍රේමය දේදේරා යන්න චන්ඩ මාරුතයක් එනවා...මුලු හදින්ම පෙම් කල යුවතියගේ හිත් කවුරු හරි සොලවලා...ඒ මොහොත එයා මට පැවසුව විට මතක් උනේ ප්‍රේම කිර්තිව සඳ කැන් වැසිලා සිංදුවත් එක්ක...
ජිවිත්යම සතු එකම සුවේ
හී සර පහරක වෙලේනු පේනේ
මේ ලොව මා සතු ඈ සතු ඒ නේතු
අසල් වාසියකු සොයනු පේනේ...
නිදී නැති රැයක් ගත කල මා හට, ඇය පොරොන්දූ උනා අපි අපේ ගන යමු කියලා....ඒත් එයා ක්‍රියාවෙන් ඒක කලේ නැහැ.
අපේ ගමන අද නවතනු හැකි නම්
අප යන ගමනද අද මෙතනින් නිමි...
අප මාස දෙකක් ගැටලූ කාරි තත්වයෙන් පසුව වෙන් උනා. නැවතත් එයා මට හමු උනාට ඒ ආදරය දළු ලෑවේ නැහැ...විභාගයට අපි මුහුන දුන්නෙ විශ්ව විද්‍යලයට යාමේ ඒකායන අරමුනින්. නමුත් හැකියාව තිබුනට හැසිරුනේ එලේස නොවේ....
හන්තානට පායන සඳ ලස්සනයිද කියන්න යන ගීතය කියන විට පවා ඈ මා හා උරන උනා..මගේ ප්‍රියතම ගීතය උන මේ නගරය මා ඔබ මුන ගැසුන නගරයයි ගීතය පවා මට තහනම් උනා. ඇයගේ ඉල්ලිම මත මං විභාගය හොදටම කලා මං ලංකාවේ හොඳම කළමණාකරන පිඨයත් ඇය ලංකාවේ හොඳම නීතී පිඨයත් ගියා. නමුත් ඒ වෙන විට අපි දේතැනක. කාලය මවු වේනසක අරුමේ. මා අදටත් විශ්ව විද්‍යාලයට යන්නෙ අකමැත්තෙන්, මන්ද්‍යත් පෙම් බස් දොඩන පෙම්වතුන් දකින විට. මට මගේ අතිතය සිහි වන් බැවිනි.
අතීතය සිහිනයක් පමනයි
සෑබෑ සුවදක් නැහැ..
එදා සේනෙහෙන් නොබැදුනා නම් මේදා
වියොවක් නැහැ....
පල්ලේගම හේමරතන හාමුදුරුවෝ කිවුවේ ඇත්ත බව මට තෙරෙන්නෙ දැන් තමා. මේ ලොකෙ වෙනස් නොවන් එක දේ වෙනස් වීම බව තේරුනේ එදා තමා.
සදාකාලික නොවූ ලොකේ
සදාකාලික ප්‍රේමයක්
සොයා නේක ගම් දන්වු පිරා
ගේවු කාලය සිහිනයක්...
මං හිතුවේ නැහැ ඔය සිංදුව මට කියන්න වෙයි කියලා.නමුත් එහෙම උනා. එනමුත් මා කිව හැකි ඒකයන දෙයක් ඇත. එය නම්.....,
ඔබ අත ගෙන විදියේ ඈ හා යන්වා
සිගිති පුතා ඇතගිල්ලක එල්ලි එනවා
ඒ කාලේ පැතු පැතුම් යලි සිහි වෙනවා
ජිවිතයම සිහිනයේකැයි කියා සිතේනවා..
ඔකේ මුල් ටික නම් මගේ කටින් කිය වෙන් නැහැ කියලා මට සහතික එන්න පුලුවන්. මෙය කියවන යම් අයෙකුට සිතෙන්න පුලුවන් මං මොඩයේක් කියලා , නමුත් සෑබැවටම තම හඳ පත්ලෙන්ම තම සොඳුරියට ආලය කල කෙනෙකු මාව තේරුම් ගනි වී....
වියෝ වූ පසුවයි දැනේන්නේ
ප්‍රේමයේ අභිමන්...
හැඬු දා කඳුලයි දකින්නෙ
සිනහාවේ සරදම්...
බන්දුල නානායක්කාරවසම් මේක ලිවුවේ එයත් මේක හැබැවටම තෙරුම් ගත්ත නිසා කියලා මට හිතෙන්නෙ. අවසාන වශයෙන් මට කියන්න තියෙන්නෙ ධර්මසිරි ගමගේ කිවුවා වගේ...
ආලවඬන අකුරු පහේ තේරවිල්ල සකී
රෑට නිදන තනි පැදුරේ නැති සිහිනෙකි සකී
ආලේ බිදුන දා කුමකට කඳුලු හෙලනු සකී
ආල වඬන යන තේරුම බොසත් කම සකී...."
ප.ලි - සිරාවට මේක මට කොල්ලෙක් එවපු කතාවක් උගේ අකුරු වලින්....
